De bizarre realiteit van Projector (on)zichtbaarheid (true story...)

Half september reisde ik naar Slowakije voor de Human Design Gathering. Ik dacht dat het net als vorig jaar in Sofia een super 'warme' ervaring zou zijn waar ik met een gevoel van weemoed op zou terugkijken.

Boy was I wrong...

Ik werd keihard geconfronteerd met het thema 'gezien' worden. Of in dit geval totaal niet gezien worden. Vorig jaar had ik een Generator ontmoet tijdens het Human Design Festival. We hadden via DM contact gehad over de Gathering in Slowakije, dus hij wist dat ik zou komen. Ik keek ernaar uit hem weer te zien. Maar toen ik hem zag gebeurde er iets geks.

We deden mee aan dezelfde groepsoefening toen hij het woord nam en hij begon te vertellen over zijn ervaring. Hij keek naar links en zijn ogen werden groot toen hij me zag. “Hé! Ben jij ook hier? Wanneer ben je gearriveerd?” Ik reageerde: “Gisteren”. Zijn ogen werden nóg groter. “Niet!” We moesten er allebei om lachen, omdat het zo’n bizarre situatie was.

Terwijl hij verderging met het delen van zijn ervaring, schudde ik inwendig mijn hoofd van verbazing. Hij had een paar minuten daarvoor namelijk op 40 centimeter afstand van me op dezelfde bank gezeten. Zonder me te zien.

Toen ik hem dat daarna vertelde viel hij bijna van zijn stoel. “No way! Zaten we naast elkaar op die bank? Ik heb je écht niet gezien. You were like a ghost”.

Op dat moment snapte ik nóg beter hoe ongezien je kunt zijn als Projector. Letterlijk én figuurlijk. Ik weet dat hij me enorm mag en op geen enkele manier bewust genegeerd zou hebben. Dat hij me niet zag, was niet persoonlijk. Het is nooit persoonlijk. Het zijn mechanics.

En toch raakte het me. Hoezeer dat het geval was, besefte ik een aantal dagen later pas.

“Wat neem je mee uit de Gathering?”, vroeg ze terwijl we met z’n viertjes na het event in Bratislava zaten te ontbijten voordat onze vlucht naar huis vertrok.

“Dat ik er niet voor iedereen ben. En dat ik me mag richten op de mensen die me wél zien, zoals jullie.”

Dat kwam er redelijk neutraal uit. Tot ik terugdacht aan de gathering en de tranen me in de ogen sprongen. “Het is gewoon zo raar en naar om meerdere keren op een dag genegeerd te worden. Rond te lopen alsof je onzichtbaar bent. Geen knikje, geen lach, geen contact. Alsof ik er helemaal niet was en er net zo goed niet had kunnen zijn. Dat voelde soms heel eenzaam.”

Ik slikte en veegde tranen van mijn wangen. “Tegelijkertijd heb ik me heel erg gezien gevoeld. Door jullie en een paar andere mensen die aanwezig waren. Jullie lieten me inzien dat het zo zonde van mijn energie is gezien te willen worden door mensen die dat niet doen. En dat ik al mijn energie mag richten op mensen die dat wél doen en voor wie mijn zijn en guidance van waarde zijn.”

Ik lachte en huilde tegelijkertijd, terwijl ik ze aankeek. “Poeh… dat kwam van dieper dan ik dacht en heeft meer met me gedaan dan ik vermoedde”.

Was dat proces tijdens het event makkelijk? Nee. Ik heb het echt lastig gehad tijdens de gathering toen ik keer op keer besefte dat ik rondliep alsof ik Harry Potter’s onzichtbaarheidsmantel droeg. Bitterheid lag op de loer. Maar die pijnlijke les was nodig om de sweetness van erkenning eens te meer te voelen en te waarderen.

Ik ben geen pot Nutella en kan niet iedereen blij maken. I'm like Blue Cheese, ik ben er niet voor iedereen. En dat is oké.

Wil je jouw ervaring met je (on)gezien voelen delen? Stuur me dan gerust een mailtje.