Volgepland

“Dat meen je niet?” Hij begon al bijna te lachen, omdat hij dacht dat ik een grapje maakte. En probeerde zijn gezicht in de plooi te houden toen hij besefte dat ik bloedserieus was.

“Ik wil met jou op date en je hebt serieus aanstaande zondag tijd of anders over 6 weken?”

Ik knikte en bekeek mijn agenda om te zien of ik toevallig ergens nog een gaatje had. Nope.

“Nou… doe dan aanstaande zondag maar.”

Als ik erop terugkijk besef ik hoe belachelijk het was, maar destijds (rond mijn 25e) vond ik het heel normaal. Elke avond was bezet, elk weekend volgepland met afspraken. Als het niet in mijn agenda stond, dan bestond het niet.

Destijds dacht ik dat ik er blij van werd om zoveel te doen en zoveel mensen te zien.

Destijds leefde ik vooral in mijn hoofd en besefte ik niet echt dat er onder mijn nek een lichaam zat. Een lijf dat continu met mij communiceerde.

Destijds vroeg ik me maar af hoe het kwam dat ik zo moe en emotioneel was 🙈

Nu wordt mijn agenda leger en leger. Geniet ik van last minute uitnodigingen en de ja of nee van mijn spleen (dat ik nog niet altijd luister is een tweede… work in progress zeg maar).

Nu probeer ik zoveel mogelijk naar mijn lijf te luisteren. Al negeer ik de signalen soms nog steeds keihard. Of kies ik ervoor om te blijven, omdat het leuk is.

Nu besef ik heel goed waarom ik moe ben en emotioneel.

Ik ben trots op de stappen die ik door de jaren heen heb gezet. En besef dat er nog heel wat stappen te zetten zijn. Elke stap is er een en mag ik koesteren.

Waar ben jij trots op als je kijkt naar de stappen die je hebt gezet in je Human Design Experiment?