Zonde

“Ik ben er klaar mee en ga het niet meer doen”, zei hij terwijl hij achterover leunde in zijn stoel.

We hadden het over zijn werk. “Het komt zo vaak voor dat ik tijdens vergaderingen meedenk, suggesties opper en voorstellen doe. Het lijkt alsof niemand me hoort. Waarom doe ik het nog? Het is zonde van mijn tijd en energie.”

Ik knikte. “De kans is groot dat het ook daadwerkelijk zo is. Dat ze je écht niet horen, omdat je spreekt zonder dat je daartoe uitgenodigd bent.”

Hij zuchtte: “We leren allemaal dat we initiatief moeten tonen, actie moeten ondernemen en proactief moeten zijn. Nu zeg jij dat het zo niet werkt, zeker niet voor Projectors. Dat ik letterlijk achterover kan leunen en mag wachten op de uitnodiging. Dat voelt dubbel. Ik weet dat de manier waarop ik het doe niet werkt. Tegelijkertijd vind ik het spannend om te wachten. Ben ik bang dat mijn collega’s en baas daar een mening over hebben, ik overgeslagen word en mijn eigen ruiten ingooi.”

Ik keek hem aan. “Durf je het aan om ermee te experimenteren? Het gewoon eens een keer te proberen en te zien wat er gebeurt als je wacht op de uitnodiging. Te ervaren hoe het voelt als iedereen openstaat voor wat je te zeggen hebt en jouw briljante gedachten daadwerkelijk kan ontvangen? Dat voelt namelijk heel goed en werkt ‘verslavend’ waardoor dat wachten op de uitnodiging steeds makkelijker wordt. Die strategie is er niet voor niets.”

Hij knikte. Het was gehoord, ontvangen en geland.

Wat vind jij van onze strategie ‘wachten op de uitnodiging? Ben je er blij mee? Vind je het lastig? Heb je er een haat-liefdesverhouding mee?