Projector Diaries: Splenic Dating

“Weet je wat ik zou willen? Een datingapp alleen voor Projectors. En dat ik dan kan aanvinken dat hij geen Emotionele autoriteit heeft.” Ik grinnikte om haar DM, omdat ik het snap. Omdat ik haar snap. Daten valt sowieso niet mee. En m’n gevoel zegt dat het voor Projectors nóg uitdagender is. Misschien is daten jouw hobby, de mijne is het niet. Nooit geweest ook. Al begin ik het fenomeen steeds leuker te vinden sinds ik het zie als onderdeel van mijn Human Design experiment. Ik deelde pas wat van mijn datingavonturen met een sacral Generator. “OMG!! Schrijf hier alsjeblieft een blog over of een podcast. Amaaaahzing process!” So here it is… my splenic Projector dating diairies.

Eerlijk is eerlijk… mijn dating life was jarenlang net zo vurig als de Zuidpool, but that’s a story for another day.

Ooit was ik actief op Bumble, maar na een aantal fiasco’s had ik de app resoluut van mijn telefoon verwijderd. Ik denk dat het begin 2022 was dat ik Tinder op mijn telefoon installeerde. Misschien zou ik zo in Australië een leuke local aan de haak slaan. Het kwam in Melbourne bijna tot een date. Het feit dat ik de volgende dag een trein zou nemen naar een locatie 8 uur reizen verderop gooide roet in het eten. Ik vertrok naar een boerderij en call me crazy, maar mannen die trots met hun schapen of koeien poseren vind ik net zo opwindend als mannen die al vissend of wielrennend op een datingapp verschijnen.

De bekende

Eenmaal weer in Nederland opende ik, uit verveling en om mijn jetlag tegen te gaan, Tinder en begon te swipen. Geen idee hoe dat bij jou is, maar ik voel me altijd rete ongemakkelijk als ik een bekende tegenkom. Daar waar ik normaal snel swipe, ontstaat er in dat geval een error in mijn hoofd. De ‘likes’ op basis van mijn intuïtie, maken op zo’n moment plaats voor eindeloze mind chatter. “Nee joh, dat kan niet. Da’s stom. Wat als het wel eens match is? Da’s ook raar!” Ik staarde naar het bekende gezicht en deed wat ik in dat geval altijd doe: de app sluiten. Yep, ik ga volledig in struisvogel modus. Om vervolgens de app weer te openen en dezelfde grammofoonplaat in mijn hoofd af te laten spelen. Totdat ik dacht: fuck it! Ik luister naar mijn intuïtie. MATCH! Holy shit. En nu? Stoute schoenen aangetrokken en de man in kwestie een berichtje gestuurd waarop een reactie kwam. Er werd wat geflirt, maar uiteindelijk leidde het tot niets. Hij was ‘in het wild’ iemand tegengekomen. Next!

Nou hoor ik je denken: Ja Nanneke… da’s natuurlijk logisch hè… Je bent een Projector en hebt niet gewacht op de uitnodiging. Überhaupt door op een datingapp te gaan en helemaal door het gesprek te starten.

Maar is dat zo?

Hoe is het anders dan ouderwetsch daten in de kroeg? Ik zit toevallig (of eigenlijk niet toevallig, ik maak even handig gebruik van de sacrale energie hier) in een kroeg deze blog te schrijven. Er kwam net een man voorbijlopen. Our eyes locked. Ik lachte naar hem. Als ik hem leuk had gevonden en hij in mijn blikveld had gezeten, had ik hem een tweede keer aan kunnen kijken. Net iets langer… een signaal dat ik interesse heb. Een signaal dat hij het initiatief kan nemen/responden/zich uitgenodigd voelt en op me kan afstappen. We raken aan de praat. Het klikt (of niet), we wisselen nummers uit en ik wacht op zijn uitnodiging om een keer op date te gaan.

Vertaal dat naar een datingapp. Ik zie zijn foto en like die. Hij ziet mijn foto en geeft die een like (our eyes lock). Maar aangezien het een datingapp is en ik niet steels naar hem kan lachen, moet ik iets anders doen om aan te geven dat ik interesse in hem heb. In plaats van hem een tweede keer aan te kijken, geef ik hem iets om op te reageren door een berichtje te sturen. We chatten, het klikt (of niet), we wisselen nummers uit en ik wacht op zijn uitnodiging om een keer op date te gaan.

Daarbij… het is allemaal onderdeel van mijn Human Design experiment. Is Tinder beter voor een Projector dan Bumble? Bij die laatste app moet je als vrouw het gesprek starten, terwijl de man dat op Tinder ook kan doen. Of werkt online daten sowieso niet voor Projectors en is het wachten tot je toevallig in de supermarkt naar hetzelfde pak melk grijpt? Geen idee. Ik ben het aan het ondervinden.

Maar goed… terug naar de datingavonturen.

De beveiliger

OMG! Dit was er eentje uit een slechte film hoor. Het was zo’n warme, plakkerige, broeierige augustusdag. De beveiliger en ik waren aan het appen. We kregen het over spontane acties en hij nodigde me uit om naar zijn werkplek te komen. Hij was er alleen liet hij weten. Dat kan wel zijn dude, maar wat jij in gedachten hebt, gaat dus niet gebeuren. Onder het mom: ‘doe eens gek’ stapte ik toch in de auto en parkeerde die op een compleet leeg parkeerterrein. Een boomlange kleerkast in een zwart strak shirtje en dito shortje kwam me tegemoet gelopen. Mijn intuïtie vertelde me dat het veilig was om met hem het gebouw mee in te gaan. Hij leidde me door een stil en verlaten pand naar het ene kamertje waar airco was. En vroeg of ik die knuffel wilde waarover we het via Whatsapp hadden gehad. Graag! Terwijl ik stond te bedenken dat ik de hele dag in zijn gespierde armen wilde blijven staan, dacht hij daar anders over en ging recht op zijn doel af. Oké, Nanneke… nu is het moment om een duidelijke grens te stellen. Nee is een volledige zin. Ik had het nog maar net gezegd toen hij vanuit zijn ooghoek een auto voorbij zag rijden. “Je moet weg hier!” Ik zag de paniek in zijn ogen en voelde het door mijn lijf gaan. Deze Mental Projector had een mega stressreactie, terwijl mijn gedefinieerde milt wist dat er niets aan de hand was. Maar ik werd zonder pardon het pand uitgebonjourd en zat hoofdschuddend in mijn auto door te laten dringen wat er was gebeurd en hoe hilarisch belachelijk het was geweest. De dagen erna appten we tot er een berichtje binnenkwam en mijn intuïtie duidelijk ‘nee’ zei. Next!

De vriendin

Het is begin 2023. Ik was terug in Australië en bevond me op een afgelegen boerderij. Er was weinig te doen en ik verveelde me. Tinder to the rescue voor de nodige afleiding. Terwijl ik nietsvermoedend aan het barretje in de keuken zat te swipen, hoorde ik ineens naast me: “Dat kun je niet maken, Nanneke! Je geeft die mannen geen eerlijke kans…”

De Manifestor vriendin bij wie ik verbleef stond me hoofdschuddend aan te kijken. Ik vroeg haar wat ze bedoelde. “Kijk wat je doet. Sommige profielen zie je 1 seconde waarna je al weg swipet. Je leest zelden een beschrijving. En als je iemand een like geeft, is het 9 van de 10 keer een foute man. Er is meer dan het uiterlijk.”

Wat ze zei, raakte me. Ik voelde me veroordeeld. Ik beslis inderdaad meestal in een flits of ik naar links of rechts swipe. Nee. Nee. Nee. Ja. Nee. Nee. Nee. Nee. Nee. Hmm, uhhh nee. Ging niet iedereen zo te werk op een datingapp? Of was ik mega oppervlakkig en gaf ik mannen oprecht geen kans? Mijn gevoel zei van niet, maar liet mijn gedrag iets anders zien? Dunno… 🤷‍♀️

Ik vertrok van de boerderij, wat overigens niets te maken had met deze observatie van mijn vriendin. Mijn intuïtie had aangegeven dat ik naar Byron Bay moest. Iets dat een andere vriendin ruim een jaar geleden al tegen me zei, maar waar ik steeds een nee bij had gevoeld. Tot dan toe.

De Aussie

Ik had een lambaldag in Byron Bay, maar besloot toch in actie te komen om boodschappen te halen. Het weer was beter dan voorspeld en ik besloot mezelf op een ijsje te trakteren. Terwijl ik dat bestelde, hoorde ik livemuziek. Als je mij een beetje kent, weet je dat ik daar een sucker voor ben. Als vanzelf liep mijn lijf richting het parkje. Ik vond een bankje met uitzicht op zee waarop ik ging zitten. En was aan het genieten met een hoofdletter G. Na een tijdje geluisterd te hebben, stond ik op, gaf de muzikant wat geld en wandelde het parkje uit. Of eigenlijk voelde het meer alsof ik boven de grond zweefde. Ken je de Duitse term Sekundenglück? Dat is wat ik op dat moment ervaarde. Terwijl ik volkomen gelukkig liep te zijn, voelde ik iemand naast me. Local Tim sprak me aan. “Ik zag je zitten in het parkje en kon niets anders doen dan achter je aanlopen toen ik je zag vertrekken. Ik wilde je vertellen dat ik je mooi vind, maar je bent getrouwd hè? Ik zag de ring om je vinger.” Deze lieve man raakte me en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem keihard af te wijzen. Iets met een ongedefinieerd emo center. En dus loog ik. Glashard. Dat ik getrouwd ben. Deze man deed niet aan datingapps, social media of e-mail (bestaan deze mensen nog? Blijkbaar!). En ik vond het fantastisch dat hij gewoon midden op straat op me afstapte en me aansprak. Behoorlijk high van zijn compliment (ongedefinieerd ego center) liep ik richting huis. Zou dit nou de Projector magic zijn waarover ik had gehoord? If so give me more, want het voelt verrekte goed. Next!

De latino

De spontane ontmoeting met Aussie Tim maakte me verwaand, ik geef het eerlijk toe. Ik was aan het appen met een latino die niets meer van zich had laten horen. Ik stak op weg naar huis een spreekwoordelijke middelvinger naar hem op, terwijl ik dacht: mannen spreken me gewoon op straat aan om te vertellen dat ze me mooi vinden. I don’t need you!

Totdat de latino de volgende dag appte dat zijn telefoon kapot was gegaan en hij daarom niets van zich had laten horen. Of ik wilde afspreken. Die avond. Doen, zei mijn intuïtie. Ik liep naar het dorp en hoorde een live band spelen. Aangezien we geen locatie hadden afgesproken, ging ik op een bankje naar de muziek zitten luisteren en appte de latino waar ik was. Aan de overkant van de weg zag ik iemand lopen en wist meteen: dat is ‘m. Logisch denk je misschien, je hebt zijn foto gezien. Klopt, maar het was donker en op meters afstand. Mijn intuïtie wist het. Hij kwam op me aflopen en ik voelde, tot in mijn botten, dat ik bij hem volledig veilig zou zijn. En dat bleek zo te zijn. Ik heb nog nooit een man ontmoet die op zo’n natuurlijke manier doorlopend om consent vroeg. Beetje jammer dat ik twee dagen later naar Sydney vloog om van daaruit terug naar huis te vliegen. Next!

De Manifestor

Begin september verzorgde ik, samen met een paar anderen, een livedag. Die avond kreeg ik een appje van een van de deelnemers met de vraag of hij me een keer mee uit eten mocht nemen. Mijn mind zei nee, maar mijn intuïtie had daarvoor al ja gezegd. En dus appte ik dat het me leuk leek en Thais mijn favoriete keuken is. Hij stelde voor een keer te bellen om iets af te spreken. Nou, lieve Manifestor, zo zijn we dus niet getrouwd. “Je kunt het ook gewoon regelen”, liet ik hem weten. Vanaf dat moment nam hij zijn strategie heel letterlijk en informeerde me zo ongeveer over elke stap, gevoel en gedachte. Doseren is een kunst. Nadat hij me na onze eerste date thuisgebracht had, kreeg ik een appje van hem of we elkaar de volgende dag weer konden zien. Uhhh, nee. Te snel. Mijn zenuwstelsel kon het niet bijbenen en dat zei ik hem ook. Hij stapte uit de tgv en reisde terug naar het station waar ik was. We planden een nieuwe date. Zo halverwege die date bekroop me een gevoel dat steeds sterker werd. Een gevoel van contraction. Dat spontaan weg was toen hij naar huis toe ging. En direct terug was toen hij een appje stuurde. Hij was in de auto enorm boos op zichzelf geworden, omdat hij de kans niet had gegrepen me te zoenen. Mijn spleen, mijn intuïtie is altijd in het moment. De initiële ja was veranderd in een nee. En het bleef een nee. Dat liet ik hem de volgende dag weten. Ik voelde zijn teleurstelling door de telefoon heen en ademde erdoorheen. Next!

De barbier

Ken je dat… bij sommige mensen voel je de aantrekkingskracht van een aal, terwijl bij de ander alles aangaat? Via Tinder raakte ik aan de praat met de barbier. Hij liet al snel weten dat hij me wel zag zitten en met me wilde afspreken. Daar waar de een te weinig initiatief toonde was de respons van deze sacral supersnel. We spraken af en al pratend in het restaurant kreeg ik het vermoeden dat zijn cognition touch was. Yep. En hij had ook nog eens het sexiness kanaal 59-6. 🔥🔥 Diezelfde avond stelde hij voor elkaar de volgende dag opnieuw te zien. Mijn intuïtie zei nee. We zagen elkaar een paar dagen later weer. Die date werd een strijd tussen mijn lichaam en mijn mind.

Hoe meer ik experimenteer met Human Design hoe meer ik luister naar mijn lijf en mijn spleen. Kennis over Human Design is fantastisch en mega waardevol, maar embodiment is key. Je Human Design strategie zit niet in je hoofd. Die zit in je lijf. Mijn lijf probeerde me op allerlei manieren te vertellen dat deze man niet oké was. Maar mijn mind was een kromme banaan recht aan het lullen. Uiteindelijk ‘won’ mijn lijf en leerde ik een onbetaalbare les over embodiment. Next!

De officier van justitie

Op een regenachtige maandagochtend was ik een match met ene Milan. Zijn profiel sprong eruit vanwege een foto van zijn boekenkast en de bijbehorende tekst. Het contact was leuk, flirterig en open. Het voelde intiem. “Ik hoor je denken in je voiceberichtjes”, zei hij en “Ik hoef je nummer niet, maar hier is het mijne. Bel gerust anoniem”. Call me crazy maar dat voelde zo veilig dat ik juist mijn nummer gaf en we overstapten naar Whatsapp. Vraag me niet waarom hè, maar iets in mij (hallo spleen) maakte dat ik hem de volgende dag appte en vroeg of Milan zijn echte naam was. Niet dus. Op de een of andere manier sloeg dat antwoord in als een bom. Dat je niet met je eigen naam op een dating app staat, snap ik. NOT the point. Maar dat je daar bij het overstappen naar Whatsapp niets over zegt, vond ik raar. Het gaf me een unheimisch gevoel. Toen ik dat, in alle eerlijkheid, naar de beste man uitsprak, kreeg ik te maken met het zelfreflecterend vermogen van een betonnen muur. Dat hij zijn naam niet had gedeeld, lag aan mij en hij vond het jammer dat ik zo panisch reageerde. Mijn reactie daarop had ik net zo goed niet kunnen sturen. Ik werd keihard geghost. Zijn gedrag is vast toeval, dacht ik. Next!

De strafrechter

Fast forward een paar maanden. Ik was een match met iemand die als wens had ooit met een camper door Australië te reizen. OMG! Are you for real? Wanneer gaan we en voor hoe lang? Meneer bleek strafrechter te zijn dus dat werd maximaal 3 weken vakantie, want online werken was vanwege zijn beroep onmogelijk. Ik moest even slikken en kreeg flashbacks naar de officier van justitie, maar vond dat niet fair van mezelf. Deze man verdiende een eerlijke kans. Wel gooide ik een balletje op over zijn profielnaam, wat een nickname bleek te zijn. We vertelden elkaar onze echte namen en spraken af elkaar te ontmoeten. Het voelde goed met deze man. Hij stelde vragen, reageerde begripvol en zei de juiste dingen. Het lijkt te mooi om waar te zijn, zei ik tegen een vriendin.

De strafrechter moest onze date verzetten doordat hij ziek was. Op de ochtend van de herkansing appte hij. Dat hij ervan afzag, zijn hoofd niet naar daten stond en hij een maatje zocht en geen monogame relatie zoals ik. Of we over een tijdje konden contacten? Uh nee! Dat viel niet in goede aarde bij de beste man. Op allerlei manieren probeerde hij een reactie uit te lokken. Het voelde onveilig en op aanraden van een vriendin blokkeerde ik hem op de app. De telefoon viel bijna uit mijn handen toen hij me meteen daarna belde. Met een hartslag van 120 zat ik op op de bank en dacht: wat heb ik nou weer voor een narcist aan mijn fiets hangen? Take it like a man en laat mij met rust! Officieren van justitie en strafrechters… ik laat ze voortaan links liggen (en ja ik scheer nu even iedereen over één kam…). Next!

De melting pot

Ik was even klaar met het hele daten en verwijderde Tinder van mijn telefoon. Totdat astroloog Patricia aangaf dat Eerste Kerstdag de perfecte dag was om te swipen. Wie niet waagt, die niet wint. Ik heractiveerde mijn slapende Bumble account en ging vol frisse moed weer op datingavontuur.

Ik stuitte op een melting pot. Eentje met een Nederlandse naam en Indo-Chinese-Arabische roots. Projector. Interessant, want wie gaat wie uitnodigen? Call me old fashioned, maar in zo’n geval vind ik het fijn wanneer een man het initiatief neemt. Eigenlijk vind ik dat altijd fijn, maar in het verleden heb ik regelmatig zelf het voortouw genomen. Zou het daarom zijn dat ik al jaren single ben? 🤣

We stapten over van de datingapp naar Whatsapp en het leek voorspoedig te gaan. We spraken naar elkaar uit dat we elkaar wilden ontmoeten. En toen… niets. Een paar appjes per dag werd een appje per dag. Werd een appje per paar dagen. Toen hij heel lief vroeg of ik me beter voelde (ik had verteld griep te hebben) lanceerde ik een mega inkopper. En dacht: yo dude… ik ben de vrouw hier. Projector of niet, duik even in je masculine energy en stel een ontmoeting voor. Crickets… Next!

De mede Splenic Projector

In een van de gesprekken voor de Projector Power Summit ging het over daten en of Tinder beter zou zijn dan Bumble. Via DM raakte ik met een andere Splenic Projector aan de praat over datingapps. “Ik ga Tinder maar weer eens downloaden”, zei ze. “Bumble werkt voor mij niet, dan moet ik het gesprek nog initiëren ook. Da’s meer wat voor vrouwelijke Manifestors.” Ik moedigde haar aan en vroeg een paar dagen later hoe het ging.

Ze stuurde me een filmpje van haar swipe-avonturen. OMG!! Ik viel bijna van de bank toen ik haar video zag en begon keihard te lachen. Ze swipet exact zoals ik dat doe. Supersnel. Vaak zonder iets te lezen. Ik kon niet anders dan dit met haar delen, waarop ze simpelweg zei: “Splenics hè…” Ik voelde me enorm gezien en moest meteen terugdenken aan mijn Manifestor vriendin die vond dat ik al die mannen tekort deed met mijn swipegedrag.

Er ging een zucht van verlichting door me heen. Ik heb een Splenic autoriteit: I CAN judge a book by its cover. Mijn milt geeft altijd en overal aan wie wel en niet goed voor me is.

De wanna be Reflector

Zo ook met de wanna be Reflector. We kregen het over Human Design. Meneer zocht het via Google op en liet me weten Reflector te zijn. Wauw, bijzonder! Totdat de aap uit de mouw kwam en hij een chart opvroeg. Hij bleek een Generator met Emotionele autoriteit te zijn. Wel eentje die deze Projector uitnodigde voor een date. Mijn spleen zei ja en dus ging ik op pad. Nadat ik de auto had geparkeerd liep ik naar het restaurant toe waar we hadden afgesproken. Er zat iemand te wachten met een gif geelkleurige jas aan. Hij stond op om me tegemoet te komen. Beetje apart loopje, maar ach… we hebben allemaal wel iets. Toen hij ‘in aura’ kwam gebeurde het in een flash. Nope, zei mijn spleen. Dit gaat ‘m niet worden. Mijn lijf was het liefst meteen omgedraaid, naar de auto gegaan, naar huis gereden en op de bank geploft. Maar mijn geconditioneerde brein bemoeide zich ermee. Die vond het lullig om meteen te zeggen dat het ‘m niet ging worden en me om te draaien. En dus dronk ik een drankje met hem en appte later die dag dat ik het hierbij wilde laten. Met zijn teleurstelling hoefde ik niets. Next!

Deze recovering people pleaser lukt het dankzij het daten steeds beter om grenzen te stellen, nee te zeggen en de emoties van de ander daar te laten waar ze horen. Het proces is mooi, intens, leerzaam en enorm behulpzaam bij het loslaten van conditionering.

De afwijzingen

Want een van de dingen waarom ik daten lang uit de weg ben gegaan, is omdat ik het niet zo goed doe op de teleurstelling bij de ander of zelf afgewezen worden. En wie date loopt nou eenmaal het risico om regelmatig een blauwtje uit te delen of te lopen. Ik kan de keren inmiddels niet meer tellen dat ik een match had met iemand om bij het opnieuw openen van de app te zien dat de match weg was. Geen woord gewisseld hè... Zijn dat mensen met gekwetste ego’s die matches verzamelen om een ego boost te krijgen? Dunno 🤔.

Of de keren dat ik twee woorden met iemand had gewisseld en ineens ontmatcht werd. De eerste paar keer vroeg ik (of mijn zeer gedefinieerde hoofd) me af wat ik in hemelsnaam gezegd kon hebben waardoor iemand was afgehaakt. Inmiddels haal ik mijn schouders ervoor op en denk ‘your loss’. Dat doe ik inmiddels ook bij mannen die een zeer nauwe definitie van samen plezier maken hebben en na mijn vraag wat ze nog meer leuk vinden de match opheffen.

Ja, die eerste paar keer deed het pijn om afgewezen te worden. Het voelde persoonlijk, ook al was het dat natuurlijk niet. En zegt het meer over de ander, dan over mij (I know). Inmiddels ben ik oprecht dankbaar voor elke afwijzing en denk: mooi! Aan die persoon hoef ik mijn kostbare Projectorenergie niet te verspillen.

En het allermooiste vind ik dat het doorsijpelt in mijn bedrijf. Ook daar ben ik een stuk relaxter geworden rondom afwijzingen. Je wil (nog) niet met mij werken? Oké. Geen behoefte aan mijn online training? No worries, I’m good.

Dikke dank je wel dus aan al die mannen en de lessen die ik mocht leren. Deze Projector blijft lekker door daten tot ze een lieve en lekkere leukerd heeft gevonden.